sen de anlat isterim, anlat lütfen
gözler önünde yiten o hayat nasıldı
kapıya yaslanan o her akşamki silüet
yazgının içine gizlenmiş o yaslı ad
ama işte rastgele sana da akya
seni uğurlayan yok diye şu yolda
evlere çıkmayan huyundan da beter
elleri var dili yok, ağzı var kendi yok
yalnızlığı bıraktığın şu akşamüstünde
bir eşiklerin hep dışında bırakılmış
dile gelsin ki sabr, anlatsın kendini
anlat..
Devamını oku
rüya içine ışığın sızdığı yaz, ısrarla orda
komşuda açan renkler kuruyan çarşaflar
iradeden bağımsız açılıp saçılan duygular
yaz günü renklerin azarıp bozardığı
öteki uçta ve burada
aynı dikenin acıttığı farklar
artık kimin özür dilemesi gerektiği önemsizken
kuruyan elbiseler arasında bir yaz, ısrarla orda
sabah olsa da uyansak mı? aşkın utanması yoktu diyelim,
bizim de mi yoktu? mutfak duvarı dibinde, toz ve kırıntının
içine uyuyan, rüyanın sabahı olsa da uyansak.. ama sonraki
gün bir şeyler içtik ve yine uyansa mıydık, bir şeyler okunsa
mıydı gibi iç mırıltılar ve kırıntılarla masada, zamandan
soğuyan bardaklar gibi, sorsa mıydık: sabahla aramızdaki
mesafe ne kadar ve nereye kadar gidecektik, hem sonra dün
söz verdiğim arkadaşla, vazgeçse miydik..
Devamını oku
ölümü hüzünle geçmişlerdi,
ateşe taparlardı. t. uyar
sise yoğunlaşın. şurada bakın, ay var
bir yüzü rüyadır onun öbür yüzü dağ
şiirini yükseğe asan yürek
böyle çağrıldı -çağrılmasına ama
karşında savaşacak insan yok
makinelere karşı savaşıyoruz
demire karşı, şeyleşmeye karşı
bir yüzümüz ay bir yüzümüz rüya
burada, dağın aktığı ırmağında
sesin gövdeleşip büyüdüğü
zamanın çekirdeğiyle yaşıyoruz
dağları aşıp ovayı geçiyoruz
düşman korkak, düşman sinmiş
biz, tekniğe karşı koyuyoruz
Devamını oku
Zayıflığımızdan çok, gücümüzün yükünü çekiyoruz.”diyor, A. Einstein. Bu yük, egemenin kendi gelecek kuşakları üstüne çökecektir daha çok. Ama ülkemizde bu yük, kuşaklar boyu devam ettiği için, egemen kuşakların sırtında kolektifleşmiş ve giderek kendi yıkımına dönüşme riski altındadır. Yasını yaşayamayan toplumlar, yasını yaşadığını göremeyen egemen kuşakların karşısına bu kolektif bellek ile çıkacaktır. Dersim38’in son günlerinde hayatta kalabilmiş bir ihtiyar, niyaz (Dersim geleneğinde ölenlerin ardından verilen bir tür adaktır) vermek için sağ kalanlara bakar, sağına soluna bakınır ama bir kaç kedi-köpekten başka etrafında kimseyi bulamaz, adağını onlara sunar.. Sunar ama, o adak yüzyıl sonra nerdeyse, bir söylence gibi yayılır o toplum içinde.
Toplumsallaşmış yas süreçleri, kamusalın içine bir öteki olarak ağ kurar. Bu ağ içinde, egemenlerin dezenformasyon, manüpüle araçları arasında yapabildiği oranda kendi olma sürecini yaşar, kendine çekilir, kendine mal eder acısını. “Öteki”sidir ki kendi ötekisini yaratır. Egemenin, “öteki”sinin yası üstüne konuşmama, yalnızlaştırma, onu görünür kılmama; kullandığı şiddeti meşru olana çekme çabası bu ötekiliği derinleştirir. Ama yas, orta yerdedir; kaldırılmayı ve eşit hak düzlemindeki talebini yenilerken, sonraki kuşakların önünde giderek bir sorun olarak büyür.
Zaman yeni ağıtlar yakıyor yüzyıla
Akın Yanardağ’la söyleşi /Erkan Bulut
Şiir, hakikat üretimine katkıda bulunmalıdır
“Zaman yeni ağıtlar yakıyor yüzyıla” diyorsun. Şiirlerinde de yüzyıl vurgusu yapmışsın. Yüzyıl vurgusunun sebebi nedir? “İnsan kendinin sürgünüdür” demişsin sen kendi sürgünlüğünü nasıl anlatırsın?
Nasıl ifade edilir, düşünmek lazım ama, bu yüzyıla ‘sürgünler’ veya ‘soykırımlar yüzyılı’ ifadesini kullanmakta tereddüt ediyorum. Bu yapılanları meşrulaştırmak olabilir. Sanki başka türlü yapılamazmış izlenimi yaratabilir. Belki yani, bilmiyorum. Öte yandan yok etmeye yönelik uygulamaların bu yoğunlukla ve bu denli sistemleştirilerek yaşandığı başka bir dönem var mıydı? Emperyal aşamanın, uluslaşmanın beraberinde getirdiği yıkımlar bunlar. İnsanın kendi sürgünü olması da bununla birlikte düşünülebilir sanırım. Ötekileştirmeyle
, sürgün etmeyle, baskıyla
, yakıp yıkmakla insanın kendi olma araçlarının da elinden alındığı, kendinden uzaklaştırıldığı birtakım sonuçları oluyor bunun. Şunu görüyoruz artık, insanın içine doğduğu, sokağında dahi kendini oralı hissedememesi ile dünyanın öbür ucunda doğduğu sokakla arasında hissettiği mesafe nerdeyse aynı. Benim sürgünlüğümün de bundan kopuk bir yanı yok. Dağınız bombalanıyor ve siz o ağacın, otun, kuşun içindeki o canlı hayatın iktidarlar tarafından nelere maruz bırakıldığını görüyorsunuz. Doğa çaresiz değil elbette. İnsan da çaresiz değil. Hayat başka olanaklar da biriktiriyor ve bunu görünür kılıyor. Çünkü tüm bu zulümlere karşı ‘hayır’ diyen, birlikte yaşam olanağını, hayatı çoğaltmanın düşünü kuranlar da var. Bir birikim var, özellikle Orta Doğu gibi bir yerde bu birikimin kendini çoğalttığı bir Rojava örneği var. “Çağın direnişi” diye de adlandırılan Afrin direnişi böyle bir karşı koyuşun, böyle bir bilincin pratiğini anlatıyor bize, hayır diyebilmenin olanaklarını..
Göğsünde uyanan sabahlara çiğ yağmurları düşüyor. Uyanıyor o an, rüzgarlı dağ sensin diyor, morenita. Kolun kaldırıma düşen gölgesi sensin. Yalnızlığın soluyan öfkesi kenti kasabası, evi olan dilsizliği sensin. Ama bu uğultu. Yangının direnen bitkisi, kalbimde morenita, direnen. Yanmaya direnen bir bitki var. Bir yer var. Bir mana var. Adı boşluk olan bir mana. Ama kim ömrünü unuttu ki öfkesi bir boşluğa dönüştü. Çiçekler neden giderek soldu. Pencerenin açık ağzı, kapının direnen yalnızlığı neden bir yararsızlığa doğru oldu. Sonuna kadar kapalı kapılar açıldığında içeri dolan ışık ve ot kokusu. Burnunun içine doğru çiçekler, açılan bulutlar, çimenler. Çimenler. O sonsuz vaha, sonsuza öpülen o sonsuz vaha. Vaha.
günışığı yetişir kanıma –ruhumu emmekten dönen alçıpan
saz senin yarana
, ağız benim; sar sigarana şu yaramı
muştuladık mı ölümü insana
dünya döndüğü köşeleri unuttu–aşkları yüzyıl sürdü
onların kalbi nasılsa dayandı buna alçıpan
kanımdan damıttım da ağzıma –bir güzel nefes aldım
yüzyıl oldu ki kanıma aktım –yaslandım, gerindim
huzur içinde uyudum, inanamazsın alçıpan
ağzım o gergefi arandı, dedi
kanı akan dudağında
huzurla yukarıya kalktı boynu
çok fazla yüzyıl bekledi çünkü –ki gece indim tenime
karanlık gecemde sütliman kanımla yüzümü unutma
kaç kez gözümden kaçtı dünya
kaç kez kurtuldu bakışım
“haklısın, hastayım ben /şair değilim asla!
kucakladım zamanı /dönüyorum bak” (xecê snr)
kalbin çatırdıyor kuru otlar gibi yanabilir gece kalmayabilir sabah olmayabilir zaman hiç kalmayabilir acele adımlarla merdivenleri çifter üçer çıkmak gibi yaz akya, kanatlanmak mümkün olmayabilir çünkü rüyan seni bırakabilir deniz dahi kuruyabilir kuruyan kalbine kuru bit ot gibi yakılabilir kibritle onun bunun şunun dediğiyle demediğiyle bir gün diyebileceği ile birgün zaten telefonlarını hiç açmayabilir çünkü ölünce ölüler yani ölüler telefon edemez zaten öldün sen duvarlara kurşunlara değil hem de onun kalbine çarparak soğuk mu yağmurlu bir bulutlu ayda: o dêrsim dağlarında.
sunakta oturmuş, onunla yakınlığını düşünüyor. bunlar o zaman oldu diyor, bu daldaki tayf bitkisi.. ileri adımlanmış duyguların onu sürüklediği yer bir boşlukta sallanmak oluyor. bunu duyumsuyor artık. bir refleksle kendini geri adımlamaya çalışmasını, çalıştıkça çırpınmasını anımsıyor. oturmuş bunları düşünüyor. tüm bu aralıklarda olanları.. peki ne olabilirdi başka? bulunduğu yerin en yükseğine çıkıp alnına vuran rüzgarın kokusunda onu özlediği şu çaresizlikten başka.. dal gibi bir su akıntısı geçiyor şimdi önünden, götürebilecek mi seni gitmek istediğin yere?
"ama sen mi çağırıyorsun ben mi geliyorum /durmadan tarih düşü gören bir eski cafede 
“Orada bir merdiven var /Her zaman orada o merdiven
masumca asılı /geminin kenarına yakın…
Aşağı iniyorum… /Batığı incelemeye geldim…
Verilen hasarı görmeye /ve ortalığa saçılmış hazineleri…” *
O gece bir rüya görmüştü. Pencerenin önünde, perdeyi hafifçe aralayıp dışarı bakıyordu. Hava yeni yeni kararmaya başlasa bile, sokak çoktan boşalmıştı. Perdeyi neden tam açmadığına dair bir ipucu yoktu düşünde. Sadece karanlık sokağa, yarı açık perde aralığından bakıyordu. Hızlı adımlarla karanlığın içerisinde koşan bir kadın gözüne çarptı. Yağmur, saçlarının ucundan damlalar halinde gömleğinin üzerine düşerken, bedenine yapışan ince gömleğin ardındaki siyah sütyeni daha belirgin bir hal almıştı. Rüzgar, yürümesine karşı koyacak kadar şiddetli esiyor, eteğini savuruyordu. Bütün bunlar onun umurunda değildi, o sadece bir yerlere yetişmenin telaşındaydı. İçeride, yarı açık bir zaman ki, telaşsız. Dışarıda ise gökyüzünden yere boşalan yağmur kadar telaşlı bir gece akmaktaydı. Devamını oku